“กระถินกวี”

กวีหนุ่มผู้มีนามว่า เสี้ยวจันทร์ แรมไพร

นำต้นกระถินที่ใส่กระถาง

โดยกิ่งก้านของกระถินนั้น

ถูกผูกด้วยเชือกห้อยย้อยหลากสีสัน

มีสีแดง

มีเหลือง

มีสีน้ำเงิน

เชือกนั้นมัดบทกวีรวมได้สี่สิบชิ้นด้วยกัน

กวีเชื้อเชิญให้ผู้ฟังร่วมสอยบทกวีไปอ่านให้แก่กันและกันฟัง

ผมเลือกได้บทกวีที่เขียนไว้และต้องอ่านออกเสียงดังฟังชัดเจนว่า

“เสื้อ วันหนึ่งใส่แล้วก็ต้องถอด”

บทกวีชิ้นแรกและชิ้นอื่น

ผมตั้งใจฟัง

แต่ก็จำมันไม่ได้

บทกวีชิ้นสุดท้าย

ผมไม่จำ แต่ผมจดมันเอาไว้

“ภูเขาใหญ่ขนาดนั้น  ใครจะเดินข้ามไปได้”

และนั่นก็คือกิจกรรมส่วนหนึ่งที่บรรดากวีร่วมกันกระทำในวันนี้...

**********

ป.ล. ส่วนหนึ่งจากบรรยากาศงานมอบรางวัลกนกพงศ์ สงสมพันธุ์ ครั้งที่ 2