“กลิ่นชีวิตบนรถเมล์ฟรี”

โบกมือเรียกรถเมล์ฟรีจากภาษีประชาชน

เลือกนั่งริมหน้าต่างหวังรับลม

ล้อรถบดฝุ่นผง ฝุ่นลอยคลุ้งขึ้นมาจากพื้นถนน

สูดกลิ่นฝุ่นผง ฟุ้งกลิ่นชีวิต พลางคิดเป็นบทกวี...

ดอกไม้ริมทางแรกแย้ม และแย้มมิใช่แรก แต่เป็นแย้มแลก

ชูช่ออวดดอกงาม ชวนแมลงนานามาลองลิ้ม

ไฟประดิษฐ์กะพริบวิบวับ ยวนแมลงหื่นมาเสพชมชิม

ดอกไม้กับแมลงหื่นฝืนฉีกยิ้ม ตกลงสมใจสองฝ่าย ก็พึงใจ...

กุดจี่หน่ายขี้ควายอุ่น

หันมาซุกตัวอยู่ในซีเมนต์

หนาวยะเยือก ไม่อบอุ่นอย่างที่อยากให้เป็น

สิให้เฮ็ดจังได๋ ความยากเข็ญมันบีบให้มาซุกอยู่ในซอกปูนชื้นแฉะ...

อีกาฝูงใหญ่เกาะดำทะมึนอยู่บนต้นโพธิ์

มักบินโฉบมาขโมยกินเนื้อตากแห้งของชาวนาอยู่ร่ำไป

จิกกินเนื้อปลา จิกกินเมล็ดข้าว แล้วมันก็บินหายไปจิบไวน์

อีกาฝูงนี้บินหายไป อีกาฝูงใหญ่ใหม่ก็บินมาอีก...

ตั้งคอแหงนมองดาวที่เอื้อมไปไม่ถึง

พลางสูดผงอณูชีวิตบนรถเมล์ฟรีอยู่เป็นระยะ

ชีวิตตนเท่าที่เหลือนี้ หวังคุ้ยเขี่ยสิ่งที่มีค่าซึ่งแฝงอยู่ในขี้อีกา

หากพบเมล็ดพันธุ์โพธิ์จักนำมาปลูกไว้ในใจตนเพื่อปลงใจ

และอโหสิกรรมให้เหล่าอีกาขี้ขโมย

(คนอื่นเขาอโหสิกรรมให้หรือไม่ ฉันไม่รู้นะ...)

**********