“ปุถุชนรำพัน”

นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ และนิ้วอื่นที่เหลืออยู่ของมือขวา

คอยจับคอยประคองอุ้มแท่งปากกา

แรงที่รวบรวมเป็นกำลังหวังเพื่อรจนา

ถึงสภาวะอันยากบรรยายในขณะนี้

ซึ่งกูพยายามเขียนมันออกมาเป็นบทกวี

กูจะสื่อสารสิ่งที่คาใจนี้ ออกมาอย่างซื่อตรงและดัดจริต

ภายในร่างของกู ร้อนดั่งถูกไฟสุม

ภายในกระดูกของกู ดั่งถูกเจาะแตกร้าว เสมือนมีรูพรุน

ภายในกบาลของกู เต้นระบำเร่าร้อน ดั่งถูกจับเหวี่ยงหมุน

ภายในปอดของกู ปวดร้อนร้าว ราวกับจะระเบิดเป็นจุณ

ภายในกล้ามเนื้อทุกส่วนของกู ไร้แรง เหลวเละอย่างกับเนื้อที่ถูกตุ๋น

ภายในลำคอของกู เสมหะจับตัวเป็นก้อนลิ่ม ต้องคอยขากถุยเสมหะสีขุ่น

กายร้อนสลับกับกายหนาวสั่น

ทว่ากระเพาะอาหารของกูนั้น

มันก็ยังคงเรียกร้องอาหารชั้นเลิศและชั้นสวะอยู่ร่ำไป

นี่มันหมายความว่าอย่างไร?

ความอยากของกูจะไม่มีวันสิ้นสุดเชียวหรือ?

*********

ป.ล. อ๋อ...กูเป็นปุถุชน

กูมิใช่พระอริยบุคคล

กูเป็นคนผู้ยังไม่รู้ละวาง...