“กระดาษแผ่นนั้น”

พื้นที่ว่างว่าง โล่งโล่ง บนกระดาษแผ่นนั้น

อาจเป็นกระดาษเพียงหนึ่งแผ่น นับสิบ นับร้อย นับพัน หรือนับหมื่นแผ่น

นั่นก็เพียงแค่จำนวน หาได้มีความหมายใดนัก

แต่ในยามที่กระบวนการทางความคิดเริ่มซุกซน แล่น โลดโผน สุขุม สงบเย็น

แต่ในยามที่นิ้วและมือของใครบางคนจับปากกาจดลงไปบนแผ่นกระดาษ

นั่นต่างหากที่ทำให้กระดาษแผ่นนั้นเริ่มมีความหมายมากกว่าเก่า

บนกระดาษนั้นอาจมีเรื่องราวของความเศร้าโศก ทำให้คุณต้องร้องไห้

บนกระดาษนั้นอาจมีเรื่องราวที่น่าขำขัน ทำให้คุณต้องหัวเราะ

บนกระดาษนั้นอาจมีเรื่องราวที่น่ามหัศจรรย์ ทำให้คุณรู้สึกตื่นเต้น

บนกระดาษนั้นอาจมีเรื่องราววิปริต วิตถารยิ่ง ทำให้คุณขยะแขยง รู้สึกรังเกียจ

บนกระดาษนั้นอาจมีเรื่องราวของความผิดบาป ทำให้คุณรู้สึกอยากจะสาปแช่ง

บนกระดาษนั้นอาจมีเรื่องราวของศีลธรรม ทำให้คุณรู้สึกเลื่อมใส ศรัทธา

บนกระดาษนั้นอาจมีเรื่องราวของความสุขสันต์ ทำให้คุณรู้สึกเป็นสุขในใจ

บนกระดาษนั้นอาจมีเรื่องราวเรียบแบน ไร้มิติ ทำให้คุณรู้สึกเบื่อหน่าย

คุณแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องราวบนกระดาษเหล่านั้น

มันจะทำให้คุณรู้สึกไปต่างๆนานาได้อย่างมากมายถึงเพียงนี้

เรื่องราวที่ปรากฏบนกระดาษนั้น มันคือ- -

ศิลปะแห่งการจับ ตีแผ่จิตใจและพฤติกรรมของมนุษย์เช่นคุณ

แน่แท้ แต่ละเรื่องราวบนกระดาษนั้น

มันมีความสมบูรณ์แบบ มันมีข้อบกพร่อง

มันมีความเรียบง่าย มันมีความแปลกพิสดาร

มันมีความสัตย์จริง มันมีการโป้ปด

มันมีความดี มันมีความชั่ว

มันมีการหว่านล้อมให้คุณต้องเชื่อ

มันไม่มีการหว่านล้อมใดใด คุณอาจคิดไปเอง

แต่ที่สำคัญ คือ มันมีเสน่ห์

ราวกับว่ามันมีชีวิต!

ราวกับว่ามันมีเลือดเนื้อ!

ราวกับว่ามันมีลมหายใจ!

ทั้งๆที่มันเป็นเพียงแค่เรื่องราวบนกระดาษ

แล้วใครกันล่ะที่เป็นผู้สร้างเรื่องราวเหล่านั้นขึ้นมาให้คุณรู้สึกนึกคิด

ถ้าไม่ใช่กวี...

**********