ก่อนหน้านี้เรามีนิสัยที่นิยามได้ว่า ใจร้อน....ปากเสีย....พูดไม่คิด....เดินเร็ว (อันนี้ยังเป็นอยู่).....

พูดเร็ว (อันนี้ก็ยังเป็นอยู่)......และที่สำคัญคือ.....ไม่ชอบเด็ก ไม่ชอบขนาดว่าแค่ได้ยินเสียงก็รำคาญแล้ว

แต่เมื่อ 3 ปีที่ผ่านมาเรามีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบทางบ้านเพิ่มขึ้น จึงต้องหางานพิเศษทำ

ตอนนั้นก็ปรึกษาเพื่อนรักว่ามีอะไรที่เราทำเพิ่มแล้วเป็นรายได้พิเศษประจำบ้าง......คำตอบที่ได้รับ

จากเพื่อนก็คือ"มึงมาสอนพิเศษกับกูสิ่" (ตอนนั้นเพื่อนสอนอยู่ค่ะ) ตอนนั้นความรู้สึกแบบว่า...

แล้วเราจะสอนได้หรอว๊า.....  กลับไปตั้งคำถามกับตัวเองต่างๆ นาๆ ว่า

.....แล้วเด็กๆ จะชอบหน้าชั้นไหมน๊า..... 

.....แล้วชั้นจะสื่อสารกับเด็กๆ รู้เรื่องหรือปล่าวน๊า....

.....แล้วจะคิดงานสอนได้ดีพอหรือปล่าวน๊า....

ที่สำคัญที่สุด.....ชั้นจะเป็นครูที่ผู้ปกครอง และเด็กๆ ให้การยอมรับหรือปล่าวน๊า....

.....และอื่นๆ อีกมากมาย....

แต่ตอนนั้นก็ไม่มีเวลาให้คิดมากพอ (คิดนานเกินอดตายกันพอดี) เลยตัดสินใจรับคำชวนของเพื่อนรัก

ไปสมัครเป็นครูสอนพิเศษที่สถาบันสอนศิลปะเด็กแห่งนึง แรกๆ เหนื่อยมากเกร็งไปหมด ไม่มีความมั่นใจเลย

ตอนนั้นก็เป็นครูผู้ช่วยได้ประมาณ เกือบ 2 เดือนอยู่มาวันหนึ่ง ในช่วงเช้าที่เตรียมอุปกรณ์การสอนอยู่

ก็มีลูกศิษย์คนนึง จำได้ไม่เคยลืมเลยว่าชื่ิอ "น้องเหนือ" (น้องเหนือเรียนอีกสาขานึงที่เราเคยไปฝึกสอนค่ะ)

วิ่งเข้ามาในโรงเรียนแล้วมากอดเราที่ข้างหลัง แล้วพูดว่า "สวัสดีค่ะครูป๊อบ "  ประโยคสั้นๆ ที่ลูกศิษย์

(เด็กคนแรกที่กล้าวิ่งมากอด) พูดกับเราทำให้เรารู้สึกว่า "ชั้นนี่ก็เป็นครูได้เหมือนกันนะ " ตั้งแต่นั้นมา

ความรู้สึกกังวล ความเกร็งต่างๆ ที่เคยมีหายไปหมดเลยค่ะ  ถึงทุกวันนี้จะไม่ได้ไปสอนที่สาขานั้นแล้ว

(ไปประจำที่สาขาอื่น) แต่ก็ยังมีความสุขทุกครั้งที่ไปสอนบางครั้งเหนื่อยกับการทำงานประจำหรือ

เหนื่อยกับสิ่งต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่กลับสบายใจทุกครั้งที่ได้ไปสอนได้เจอกับเด็กๆ ค่ะ.....