ดนตรีชนเผ่าสำหรับคนทั่วไปอาจดูยากและเข้าไมถึง แต่สำหรับสุภาพสตรีตาต่างสีคนหนึ่ง มันคือ ท่วงทำนองแห่งชีวิต 

"...ถ้าหมู่บ้านไร้เสียงดนตรี แล้วจะเรียกว่าหมู่บ้านได้อย่างไร..." : ภาษิตอาข่า 

ถ้าโลกนี้เป็นหนึ่งหมู่บ้านใหญ่ เสียงดนตรีที่บรรเลงอยู่ในชุมชนโลกย่อมไม่ได้มีเพียงดนตรีตามแบบแผนของโลกตะวันตกหรือดนตรีในฐานะสินค้าทางวัฒนธรรมเพียงเท่านั้น แต่ในอีกบางมุมของโลกใบนี้ ยังมีบางสถานที่ที่เสียงดนตรียังคงคุณค่าในการเป็นสื่อของการดำรงเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรม เป็นส่วนประกอบสำคัญที่ไม่อาจแยกออกจากวิถีชีวิตของผู้คน 

วิกทอเรีย วอร์ไรเทอร์ เป็นนักไวโอลินคลาสสิค สำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรี ปริญญาโทสาขาดนตรีและปริญญาโทสาขาเสรีนิยม (Liberal Studies) รวมทั้งเคยเป็นอาจารย์สอนวิชาดนตรีที่มหาวิทยาลัยเดอพอล (DePaul University School of Music) เมืองชิคาโก มลรัฐอิลลินอยส์ ประเทศสหรัฐอเมริกา วิกทอเรียเป็นผู้เชี่ยวชาญการสอนไวโอลินด้วยวิธีการแบบซูซูกิ (Suzuki Method) และได้รับเชิญเป็นวิทยากรในการประชุมที่ประเทศต่างๆ ทั่วโลก 

ความสนใจเรื่องประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม โดยเฉพาะเรื่องของดนตรีที่เป็นเอกลักษณ์ของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ทำให้วิคทอเรียออกเดินทางข้ามทวีปเพื่อศึกษาและรวบรวมเรื่องราวของดนตรีชนเผ่าในประเทศโมรอคโค ก่อนจะเดินทางเข้ามาศึกษาวิถีดนตรีชนเผ่าในพื้นที่สามเหลี่ยมทองคำ ซึ่งหมายรวมพื้นที่ภาคเหนือตอนบนของประเทศไทย รวมทั้งพื้นที่บางส่วนของลาว พม่า เวียดนามและจีน 

ชิคาโก-โมรอคโค-สามเหลี่ยมทองคำ 

จากชีวิตในฐานะนักดนตรีคลาสสิคจากเมืองแห่งแสงสีอย่างชิคาโก กลิ่นอายของวัฒนธรรมและดนตรีพื้นเมืองที่ได้รับอิทธิพลจากศาสนาอิสลามดึงดูดให้สาวนักดนตรีคลาสสิคเดินทางสู่ประเทศโมรอคโคในปี พ.ศ.2541 ที่นั่นวิกทอเรียได้เรียนรู้บทบาทของดนตรีในชีวิตของชาวพื้นเมืองซึ่งยังคงยึดมั่นในขนบธรรมเนียมและวัฒนธรรมที่สืบทอดผ่านการบอกเล่าปากต่อปากระหว่างคนรุ่นต่อรุ่นเป็นระยะเวลายาวนานนับพันปี 

การเดินทางเก็บเกี่ยวข้อมูลดนตรีพื้นเมืองจากทะเลแคริบเบียนจรดทะเลทรายซาฮาร่าถึงเทือกเขาแอตลาส จากอาณาจักรอันรุ่งเรืองไปสู่หมู่บ้านเล็กๆ ประสบการณ์นี้เป็นแรงผลักดันให้เธอก่อตั้งองค์กรไม่แสวงหาผลกำไรชื่อ "The Resonance Project" ขึ้น และได้สร้างภาพยนตร์สารคดี "The Music of Morocco and the Cycles of Life" ในรูปแบบรายการสำหรับการออกอากาศทางโทรทัศน์ ซึ่งเป็นเสมือนการกลั่นผลงานจากการเดินทางของวิกทอเรียในประเทศโมรอคโค 

ตั้งแต่ปีพ.ศ.2545 เป็นต้นมา ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้รับการเผยแพร่แล้วใน 3 ทวีป โดยการจัดฉายขององค์กรต่างๆ เกี่ยวกับวัฒนธรรม พิพิธภัณฑ์ เทศกาลภาพยนตร์ โรงเรียน และมหาวิทยาลัย รวมทั้งสถานที่สำคัญ เช่น เนชั่นแนลจีโอกราฟิคโซไซตี้ สถาบันสมิธโซเนียน และศูนย์วัฒนธรรม Anfa ในเมืองคาซาบลังก้า ประเทศโมรอคโค 

ในปี พ.ศ. 2547 วิกทอเรียย้ายมาอยู่ที่เชียงใหม่เป็นการถาวร และเริ่มต้นการเดินทางโดยลำพังไปตามหมู่บ้านอันห่างไกลบนภูเขาสูงทั้งในประเทศไทย ลาว พม่า เวียดนามและจีน เพื่อบันทึกเรื่องราวของดนตรีและวิถีชีวิตของชาวเขาเผ่าต่างๆ ผลงานของเธอในชุด "The Music of the Golden Triangle and the Cycles of Life" เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ตามจำนวนปีที่ผ่านไป รวมถึงผลงานในสื่อรูปแบบต่างๆ ได้แก่ ภาพยนตร์เพื่อการศึกษา หนังสือ และแผ่นซีดีเพลงชุด "Songs of Memory" ซึ่งเคยรวบรวมจัดแสดงในนิทรรศการ "Songs of Memory" ครั้งแรกที่หอศิลป์บ้านจิม ทอมป์สันในกรุงเทพฯ เมื่อปีพ.ศ.2551 และในปี พ.ศ. 2552 หนังสือประกอบภาพ "Songs of Memory" (บทเพลงแห่งความทรงจำ) ก็ได้รับการตีพิมพ์พร้อมกับแผ่นซีดีเพลงของชนเผ่าต่างๆ ที่เธอรวบรวมไว้