แด่...นู๋ตู้ และ พี่ชาญ

         ไม่รู้ว่ามนุษยชาติจะเรียนรู้ความเจ็บปวดได้ซักเท่าไหร่กัน ยิ่งถ้าจะเจาะจงลงไปอีกก็คือ พวกมนุษย์อย่างเราๆ นี่แหละ การเรียนรู้นั้นเกิดขึ้นจากการพบปะ เจอะเจอ ปะทะ ประสาน ประสบ อธิบายให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือ โดนกับตัวเอง ไม่ว่าจะเกิดขึ้นในรูปแบบที่ดี หรือไม่ดีก็ตาม นั่นย่อมทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า “ทำความเข้าใจ” แล้วจึงจะเกิดอีกสิ่งที่เรียกว่า “การเรียนรู้” ขึ้นในเวลาต่อมา ปกติการเรียนรู้นั้นถ้าเกิดเหตุการณ์ขึ้นในลักษณะเดิม หรือว่าใกล้เคียงกับเหตุการณ์เดิม มนุษย์ธรรมดาทั่วไปก็คงจะมีการปรับปรุง เปลี่ยนแปลง ทั้งนี้ก็เพื่อจะหลีกเลี่ยงสาเหตุที่จะทำให้เกิดนั้นซ้ำขึ้นมาอีก โดยเฉพาะสาเหตุหรือเหตุการณ์ที่เมื่อเกิดขึ้นแล้วทำให้มนุษย์นั้นๆ เกิดความรู้สึกว่า ชั่งไม่ปลื้มปิติเอาซะเลย
         แต่กับเหตุการณ์หนึ่งที่เรียกกันว่า “ตาย” หรือที่พวกแพทย์ให้คำนิยามความหมายว่า หัวใจซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายมนุษย์ และสัตว์โลกทั้งปวงนั้น ไม่ทำหน้าที่ของมันอีกต่อไปแล้ว จะมีวิธี หนทางไหนบ้างที่จะทำให้รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น คำตอบคงเกิดขึ้นในใจแล้ว แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรับรู้ล่วงหน้าได้ถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น (แน่นอน) นั้น แต่ก็คงมีคำตอบที่ขัดแย้งอยู่อีกว่า แล้วลางสังหรณ์ล่ะ ต่างชาติก็มี sixth sense แต่แน่นอนอีกเช่นกัน มันไม่ได้เกิดขึ้นกับมนุษย์ทั่วไปเหมือนกับที่หาร้าน (โคตร) สะดวกที่จะควักตังค์ให้กับ...ได้เกือบทุกซอกหลืบของบ้านเรา  ณ เวลานี้ และแน่นอนอีกว่ากับเหตุการณ์เช่นนี้ ไม่มีทางที่มนุษยชาติจะหลีกเลี่ยงได้เลย สิ่งที่พอจะทำได้ก็มีแต่การเข้าใจ ทำใจให้ยอมรับให้ได้กับเหตุการณ์ดังกล่าว นั่นย่อมขึ้นอยู่กับสภาวะความแข็งแกร่งของจิตใจด้วยเช่นกัน
         และคงเป็นเรื่องน่าเศร้า หากเหตุการณ์ (ตาย) ดังกล่าวเกิดขึ้นกับมนุษย์ตนใดก็ตาม ไม่มีทางที่จะปรับปรุง หรือเปลี่ยนแปลงได้แต่อย่างใด แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วการเข้าใจและเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับสภาวะเหตุการณ์นั้นนั่นเองที่จะทำได้ ถึงแม้ว่ามนุษยชาติจะคิดว่าตนยิ่งใหญ่สักเพียงใดก็ตาม แต่สิ่งเดียวที่ควรจะเข้าใจและยอมรับ ถ้ายังคงหวังที่จะสืบทอดเจตนารมณ์สืบทอดเผ่าพันธุ์ต่อไป นั่นคือยอมรับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจากความต่างของมนุษยชาติด้วยกันเอง