นิทรรศการผลงานสร้างสรรค์

"เข้า ๆ ออก ๆ"

14 มิถุนายน - 5 กรกฎาคม 2556

หลังแรกบาร์

บ้านเลขที่ 1 ซอยมหรรณพ 1 สำราญราษฎร์ พระนคร กรุงเทพฯ 10200

https://www.facebook.com/hlungraakbarbangkok

โดย

กุลภาค ชินธนากร Kunlapak Chintanakorn

นคินทร์ พูนศรี Nakin Poonsri

นิโลบล เต็มสุขสันต์ Nilobon Temsuksan

ประไพพรรณ อัศวศิริเลิศ Prapaipun Atsavasirilert

มาฆะ เสนีวงศ์ ณ อยุธยา Makha Sanewong Na Ayuthaya

วิชยาดา ปราบนอก Witchayada Prabnork

สรัช สินธุประมา Saraj Sindhuprama

สรวงพัชร์ จริยพิสิฐ Suangphat Jariyapisit

สินา วิทยวิโรจน์ Sina Wittayawiroj

สุทธามน วรพงษ์ Sutthamon Worapong

อกนิษฐ์ ศรีสุทธิวงศ์ Akanit Srisuttiwong

ในเมื่อมี “เข้า” ก็ต้องมี “ออก” อย่างปฏิเสธไม่ได้ ไม่มีใครซึ่งสามารถเลือกทางใดทางหนึ่งเพียงได้อย่างเดียว อาการ “เข้า ๆ ออก ๆ” จึงเกิดขึ้นบ่อยครั้ง และพบเห็นได้ทั่วไปจากการใช้ชีวิตประจำวัน เช่น เมื่อเราอยู่ในสถานที่หนึ่ง จากนั้นจำเป็นต้องเดินทางไปสู่อีกสถานที่หนึ่ง เราก็ต้อง “ออก” จากสถานที่แรกเสียก่อน(ด้วยวิธีใด ๆ ก็ตาม) เพื่อที่จะเดินทาง “เข้า” ไปสู่อีกสถานที่หนึ่งถัดไป เป็นต้น นอกเหนือไปจากการ “เข้า ๆ ออก ๆ” ที่หมายถึงอากัปกริยาทางกายภาพที่ิอธิบายไปแล้ว มันยังอาจหมายรวมถึง “บางสิ่ง” ที่ไหลเวียนไปมาระหว่างสองพื้นที่ก็เป็นได้ เช่น ความคิด จินตนาการ ประสบการณ์ การเรียนรู้ ฯลฯ จนกระทั่งกลายเป็นสภาวะของการแลกเปลี่ยนกันแบบ “เข้า ๆ ออก ๆ” โดยทั้งที่เกิดจากการยอมให้อีกฝ่ายเข้ามามีส่วนร่วมในความคิดของตน และตนก็พร้อมที่จะมอบความคิดของตนนั้นให้ผู้อื่นในทางกลับกัน ในที่สุดการ “เข้า ๆ ออก ๆ” อาจกลายเป็นบทสนทนา และนั่นคือจุดเริ่มต้นของนิทรรศการในครั้งนี้

นิทรรศการ In and Out หรือ เข้า ๆ ออก ๆ เป็นนิทรรศการเพื่อจัดแสดงผลงานสร้างสรรค์ของกลุ่มบุคคลที่(กว่าครึ่ง)ไม่ได้มาจากพื้นเพเดียวกัน บ้างเพิ่งจบการศึกษาจากสถาบันสอนศิลปะ, บ้างกำลังทำงานประจำ, บ้างเป็นนักออกแบบ และบ้างก็ทำงานรับจ้างทั่วไป แต่สิ่งที่อาจจะเป็นจุดเชื่อมโยงของพวกเขาและเธอก็คือ การสมยอมที่จะ “เข้า ๆ ออก ๆ” ในพื้นที่เดียวกันนี้ เพื่อนำเสนอความคิดของตัวเอง ผ่านผลงานซึ่งไม่จำกัดรูปแบบ การนำเสนอ และเนื้อหา ทว่าจะต่อเนื่องไปพร้อมกัน และไหลลื่นไปโดยรอบบริเวณจัดแสดงผลงาน ซึ่งนั่นก็คือ "หลังแรกบาร์"--ร้านอาหาร และพื้นที่ศิลปะสมมติ

นิทรรศการครั้งนี้จึงพยายามที่จะไม่ระบุตัวเองว่าเป็นเพียงนิทรรศการ “ศิลปะ” สถานเดียว เพราะอาการ “เข้า ๆ ออก ๆ” ทางความคิดนั้นเกิดขึ้นได้นับไม่ถ้วน นิทรรศการนี้จึงเป็นเหมือนการทดลองหาความเป็นไปได้ของการทำงานสร้างสรรค์ข้ามศาสตร์ระหว่าง ศิลปะ การออกแบบ และอื่น ๆ อย่างไม่จำกัด ผลลัพธ์จึงอาจจะไม่ใช่ความงามดาษดื่น หรือสุนทรียศาสตร์แบบที่คุ้นชิน ทว่ามันก็อาจจะไม่ใช่สิ่งที่หาประโยชน์ใช้สอยได้ง่าย ๆ อย่างสิ่งของในชีวิตประจำวัน แต่ที่แน่นอนไปกว่านั้นก็คือ ความคิดของผู้ชมที่ได้ชมงานจะเดินทาง “เข้า ๆ ออก ๆ” ในพื้นที่จัดแสดงไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

อ.ไก่เดือยคม