เป็นเรื่องจริงที่ชีวิตเรามีขึ้นมีลง มีตรงมีอ้อม 
เป็นเรื่องจริงที่เราไม่ได้หยุดอยู่กับที่ เฉยๆ แม้ในเสี้ยววินาที
เป็นเรื่องจริงที่เราจดจำและหลงลืมเรื่องราวหรือภาพเบื้องหน้าภายในเสี้ยววินาทีถัดไป
เป็นเรื่องจริงที่เรากลับจดจำความเป็นจริงบางอย่างที่เข้ามาไปตราบนานเท่านาน
เป็นเรื่องจริงที่เราพบ เราพราก เราประทับใจ เราเศร้าใจกับใครบางคน
เป็นเรื่องจริงที่เราอิ่มเอมใจกับบางสถานที่ที่เราบังเอิญไปพบเจอ
เป็นเรื่องจริงที่เราอยากที่จะพูด จะบอก ความจริงที่สวยงามให้ใครสักคนฟัง
เป็นเรื่องจริงที่เราอยากจะฟัง อยากจะรับรู้ ความจริงที่งดงามจากใจใครสักคน
เป็นเรื่องจริงที่เรารู้สึกไม่ต่างกัน

แล้วก็เป็นเรื่องจริงที่เราบังเอิญมาพบกัน
และก็เป็นเรื่องจริงที่เราต่างเป็นแรงบันดาลใจให้กันและกันได้
ซึ่งหากเราไม่ได้คาดกันในเสี้ยววินาทีแรกเสียก่อน

ในชีวิตประจำวันจึงเกิดเรื่องราวเล็กๆ ที่น่าจดจำมากมาย
บางครั้งอุปสรรค์ก็ทำให้เราตาสว่าง
บางทีปัญหาก็ทำให้เราพบความสวยงามในชีวิต
บางครั้งสิ่งสวยงามที่ได้พบนั้นยากที่จะบอกให้ใครๆ ได้รับรู้

เป็นเรื่องจริงที่เราถูกฝึกให้ตรงไปสู่สิ่งที่เรียกว่า “ความสำเร็จในชีวิต”
และความสำเร็จก็ทำให้เราหลงลืม ละเลยรอบข้างๆ ของชีวิต

และเป็นเรื่องจริงที่ยิ่งละเลย หลงลืม เรื่องราว เล็กๆ รอบตัว มุ่งตรงไปยังเป้าหมายเบื้องหน้า
เรากลับไม่สนุกในชีวิต ไม่ได้พิถีพิถันในการใช้ชีวิตเท่าที่ควร
มองข้ามและหลงลืมไปว่าเรื่องราวบางอย่างเสียเวลา
และเป็นเรื่องจริงที่เราลืมไปว่าถนนหนทางของชีวิตไม่ได้ตัดเป็นเส้นตรงเสียทีเดียว
ช้าและเสียเวลาอ้อมบ้างก็ทำให้ชีวิตสำราญและมีความสุขมากขึ้น

บางชีวิตเลือกที่จะใช้เวลา เสียเวลา หรือให้เวลา ในแต่ละวัน เดือน หรือปีๆ
เพื่อการค้นหา เพื่อการให้ เพื่อการเรียนรู้ หรือแม้กระทั่งเพื่อการดำรงอยู่
อย่างปราศจากเงื่อนไขด้านมูลค่า เงินตรา
หลายชีวิตเลือกที่จะมาอาศัยในเมืองเล็กๆ แห่งนี้

เราพบกันที่กราฟคาเฟ่ แลกเปลี่ยนและชักชวนกัน
เพื่อที่จะบอกเล่ามุมมอง ความคิด ความสนใจ สะท้อนแง่มุมของแต่ละคน
โดยอาศัยเมืองสังขละบุรีเป็นฉากชีวิต

ต่างคนต่างมีวัตถุดิบ มีความคิด มีความต่างทั้งเชื้อชาติ ภาษาและวัฒนธรรม
ภาพถ่ายจึงเป็นสิ่งที่จะช่วยสะท้อนของความคิดความต่างเหล่านั้น
เพื่อให้เห็นความงาม ความจริง และเป็นแรงบันดาลใจต่อกัน
จึงเกิดเป็นนิทรรศการภาพถ่ายเพื่อบอกเล่าเรื่องราวและฝากแง่มุมที่ว่า
“เพราะชีวิตไม่ได้เป็นเส้นตรง”